Σσσς, η Ελλάδα κοιμάται…

Κάνετε επιτέλους ησυχία… Η χώρα απολαμβάνει τον ύπνο της, χαίρεται βολεμένη στο γλυκό μενεξεδένιο κουκούλι της. Ανπαύεται,  αναστενάζει και σαν το μωρό ονειρεύεται αλήθειες. Πόσο πολύ  τις έχει ανάγκη… Πόσο πολύ! Αλήθειες, αγάπες και φιλιά θέλει γιατί στον πόνο όλοι γυρνάνε στην στάση έμβυου, όλοι αναπαύονται στην όμορφη ιστορία της μάνας στο γνώριμο χτώτο της στην μυρωδιά της…

Πάψετε επιτέλους την φωνή όλων εκείνων που ταράζουν τον ύπνο μας. Πάρτε τους το κουδούνι και τον εμβόλιμο εφιάλτη που λέει πως ο κατήφορος δεν έχει τέλος. Πείτε τους επιτέλους να πάψουν. Θυμίστε τους πως το θηρίο που τρώει λαούς και ξερνάει λεφτά πως κοιμάται, πως δεν βρυχάται πια και δεν διατάσει, πως χόρτασε πείτε τους…

Δεν βλέπετε πως ακόμη φοβόμαστε μην έρθουν ’οι άλλοι’’, οι όποιοι ‘’άλλοι’’ και μας φέρουν της δραχμής τα δεινά, του τάλαντου την φτώχεια και την μνά τής οπισθοδρόμησης. Στο ίδιο πλευρό θα μένουμε εμείς, αυτό να τους πείτε. Να μην παλεύουν και να μην προσπαθούν, άδικος κόπος...

Κουβέντες μονάχες 3

Ααα, πώς να πω για όλα εκείνα που γίνηκαν παλιά; Πώς να κάνει κανείς εκείνη την σύνδεση που θα μπορούσε να μην έχει χαλάσει. Το πείσμα δεν στρίβεται με ινάτι. Δεν κάνουν τα δυό τους κλωστή. Ε; Δεν κάνουν. Αλλά ποιος να γνώριζε τότε ε; Ποιος, εσύ για εγώ;

Πώς θα κατάφερνε κάποιος άλλος δηλαδή να πει τις κουβέντες εκείνες που θα ήθελαν να μιλήσουν για συγνώμες αόριστες γενικές για τα πάντα εκείνα που αποκτούν νοήματα κορνίζας όταν χρόνια περνούν. «Συγνώμη μα ήμουν νέος και δεν ήξερα, συγνώμη που δεν βρήκα την ορθή διαδρομή, το τσαγανό ή την πείρα…»

Μεγαλώνουμε και γινόμαστε κάποιοι από εμάς, όχι όλοι, περισσότερο ευάλωτοι λέω και αυτό μας το τρίκλισμα, ας το πω έτσι, δεν έχει να κάνει με εμάς και λέγοντας με εμάς, θα ξαναπώ πως δεν λέω μόνο για εμένα και εσένα, αλλά με κάτι πολύ πιο πλούσιο που δε διδάσκεται αλλά που φυτρώνει μέσα μας και μας αφορά. Που ξεπετιέται απότομα από την ύστερη ματιά, από την αναδρομή και τον οδυρμό που θα τον έλεγα άφατο, αόρατο και άρα υπαρκτό. Να μην μιλήσω για μετάνοια ε; καλά λες, η λέξη κρίνεται επικίνδυνη διότι διακυβεύει το βάρος μίας ζωής, μπορεί και δυό και πάλι καλά με διορθώνεις...

Λες λοιπόν να είναι κάποιου είδους αποδοχή -εκείνο το αόρατο που λέγαμε και το υπαρκτό που συμφωνούσαμε- λες να είναι η κούραση της επιτίμησης, ο προσδιορισμός της μομφής ή η γνώση πως τα πάντα έχουν άλλοθι;

Το μεταξωτό χαλάκι της ψυχής.

Χαμογέλα λοιπόν. Χαμογέλα. Τι κάθεσαι ενεός με το σαγόνι κρεμασμένο παριστάνοντας τον τρομαγμένο συντρέχτη, τον θαρραλέα πιστό της θεμιτής αντίδρασης και της αναμενόμενης κουβέντας; Τράβα μέσα, στο άλλο δωμάτιο, έξω από την θέρμη της παρέας που κουνά το κεφάλι με όμοιο πόνο και γέλα. Πες πως εγώ είμαι καλά. Μίλα τα λόγια εκείνα που βαθιά γνωρίζεις πως είναι έξω από τον κύκλο των 'πρέπει', και ανάσανε μια και πράγματι είσαι καλά. Εαυτέ μου.

Τώρα, γύρνα και πάλι μέσα και πριν ευχηθείς στην ‘’υγειά μας’’ και αλλάξεις κανάλι, σκούπισε το δάκρυ του ερπετού και νοιώσε ευτυχής γιατί είσαι.

Χορτάτος από το πόνο, δεν μπορεί παρά να αναστένεσαι μέσα από τα δεινά και το βλέμμα του ανθρώπου που σπαράζει επειδή έχασε όλα εκείνα που με κόπο είχε αποκτήσει, την ώρα που εσύ παραμένεις ασφαλής. 

Δες την απόγνωση που σε ταΐζουν οι έμποροι του είδους, οι γνώστες της δημοσιογραφίας και του ανθρώπινου 'ταμπεραμέντου' και κάτσε στον θρόνο τού μέχρι στιγμής, ευτυχή.

Πίσω από κάθε κλάμα, πίσω από κάθε συμπόνια, πίσω κάθε θάνατο κρύβεται η χαρά.  Ποτέ σου μην το ξεχνάς ετούτο. Αυτοί έπαθαν, εκείνοι χάθηκαν, κάποιοι πέθαναν εγώ ζω!

Θα πρέπει να δεις βαθιά εκεί που στρώνεις τα έσχατα κιλίμια της άμυνάς σου, πίσω από τις φιλόδοξες ηθικές σου -εαυτέ- και τότε θα δεις όλα εκείνα που δεν θες να γνωρίζεις.